Της Τζένης Κ.
Το 2005, ο Κώστας Γαβράς, στην προφητική ταινία «το Τσεκούρι», διηγήθηκε την ιστορία του Μπρούνο, ενός υπαλλήλου πολυεθνικής εταιρείας που απολύθηκε μετά από 15 χρόνια δουλειάς. Επειδή, ο χρόνος της ανεργίας έσφιγγε και νέα εργασιακή προοπτική δεν του προέκυπτε, αποφάσισε να ξεπαστρέψει όλους τους ανταγωνιστές που διέθεταν πλουσιότερο curriculum vitae…
Τραβηγμένο και «μπλακ» το σκεπτικό του Μπρούνο, εφόσον μεταφερθεί από το σελιλόιντ στην πραγματική ζωή, προσκρούει στο αξιακό σύστημα του καθενός, ελέγχεται από τη χριστιανονομική ηθική και μένει ανεξεταστέο. Πλην όμως αναπτύσσεται λάθρα και χωρίς ντροπή στη σφαίρα των φαντασιώσεων. Ελάχιστοι από μας κωλώνουν να βιώσουν νοερώς την ανασκολόπιση των εργασιακών τους αντιπάλων. Άλλοτε βιαιότερα, άλλοτε ηπιότερα πίνουμε μάταιο μέλι τσεκουρώνοντας μονομάχους απ’ το απέναντι γραφείο, απ’ το απέναντι κτίριο, απ’ το απέναντι ανικανοποίητο…
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που βιώνουμε νοερώς, όπως κι αυτό που βιώνουμε κινηματογραφικώς, τείνουν πάντα να γίνουν γεγονότα και δελτία ειδήσεων. Κι επειδή δεν υπάρχει θερμοστάτης βαρβαρότητας, πολλές φορές η εκδήλωση είναι πιο σφοδρή και πιο αποκαλυπτική απ’ τους πειραματισμούς της σκέψης.
Τις προάλλες λοιπόν -ποια μέρα ακριβώς δεν έχει σημασία- ένας επαγγελματίας άστεγος, που δεν είχε τίποτε άλλο να διεκδικήσει πέρα από το οικοπεδικό σχεδιάγραμμα του σώματός του στο πεζοδρόμιο δίπλα απ’ το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, σήκωσε το αυτοσχέδιο τσεκούρι του και σκότωσε έναν άλλον άστεγο που επιχείρησε να σφετεριστεί τις ίδιες σπιθαμές «πνευματικού» εδάφους. Πιθανότατα ήταν απαραίτητος ο θάνατος, για να κατοχυρωθούν τα σύνορα του πεσμένου σώματος. Με τον τρόπο που το κάνουν οι εγκληματολογικές υπηρεσίες, όταν κολλάνε ταινίες γύρω από τα πτώματα.
Οι πτυχές αυτής της ιστορίας μικρού μήκους είναι πολύ περισσότερες απ’ όσες θα μπορούσε να αναδείξει ένας κριτικός κινηματογράφου. Θα χρειαζόταν ίσως ένας κριτικός εποχής, κριτικός κρίσης, κριτικός τέλματος κλπ, αλλά τέτοια ειδικότητα δεν υπάρχει. Ακόμα. Επειδή όμως η δολοφονία αυτή έγινε, θεωρητικώς τουλάχιστον, σε έδαφος πνευματικής εμβέλειας, ίσως ο πρώτος που όφειλε να ασχοληθεί με τον αζήτητο θύτη και το αζήτητο θύμα θα έπρεπε να είναι… κάποιος του…πνεύματος. Αυτός θα μπορούσε να ερευνήσει και να εμβαθύνει στο γιατί δύο απόκληροι διασταύρωσαν τα κουρέλια τους μέχρι θανάτου. Γιατί δεν ένοιωσαν την ανάγκη να σφιχτούν, αμυνόμενοι απέναντι στην εχθρότητα του περιβάλλοντος, ο ένας δίπλα στον άλλο. Γιατί δεν όρισαν τα σύνορά τους από κοινού. Γιατί δεν αλληλοφιλοξενήθηκαν στη μεγάλη χωματερή. Φαίνεται ότι ακόμα και τα πεταμένα κονσερβοκούτια σ’ αυτή την πόλη ονειρεύονται την ηροστράτειο δόξα των πολυεθνικών τσεκουριών…
alatas 