Το «σύνδρομο Τιριρίκα»

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Από τα ήδη δημοσιευμένα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας – τα οποία ελέγχονται εδώ και χρόνια ως «μετριοπαθή» επειδή θεωρούν ως εργαζόμενους ακόμη και τους περιστασιακά απασχολούμενους – είναι γνωστή η εκτίναξη της ανεργίας τον φετινό Ιούλιο στο 12% (607.035 άτομα, αυξημένα κατά 130.328 ή 27,3% σε σχέση με τον Ιούλιο του 2009).

Σταχυολογώντας μερικούς ακόμη αριθμούς σημειώνουμε:

● Οι γυναίκες πλήττονται πολύ περισσότερο από τους άνδρες (15,7% έναντι 9,4%).

● Οι νέοι έως 24 ετών καταγράφουν ανεργία 32,6% (από 23,9% τον περσινό Ιούλιο) και οι 25-34 ετών 15,8% (12,6%).

● Οι Περιφέρειες με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας είναι η Στερεά Ελλάδα (14,3% έναντι 9,9% τον Ιούλιο του 2009), η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (13,4% από 8,3%), η Δυτική Μακεδονία (13,3% από 12,3%), η Αττική (13,3% από 9,8%) και η Ήπειρος (13% από 10,6%).

● Μικρότερα (μονοψήφια) ποσοστά ανεργίας βλέπουμε ακόμη στις Περιφέρειες στις οποίες ο τουρισμός, αν και προσφέρει εποχική κυρίως απασχόληση, δίνει μεγαλύτερες ανάσες. Όμως και εκεί η αυξητική τάση είναι σαφέστατη και πολύ δύσκολο να ανακοπεί: Νότιο Αιγαίο 5,9% (από 8,2%), Βόρειο Αιγαίο 6,2% (από 5,4%), Ιόνια Νησιά 6,6% (από 3%), Κρήτη 9,1% (από 6,7%) και Πελοπόννησος 9,1% (από 8,4%).

Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι νέοι, παρότι κατ’ εξοχήν διαθέσιμοι και για επισφαλή, ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία, βλέπουν ραγδαία άνοδο της ανεργίας τους.

Το δεύτερο αφορά την επί χρόνια παραμελημένη ηπειρωτική περιφέρεια, αυτή που δεν μπορούσε έτσι ή αλλιώς να επωφεληθεί όσο η νησιωτική Ελλάδα από τον τουρισμό: προσανατολισμένη στη γεωργία, το εμπόριο, τη μεταποίηση και την οικοδομή, βλέπει όλους αυτούς τους τομείς να καταρρέουν και τις δυνατότητες απασχόλησης να μειώνονται δραματικά χωρίς ορατή προοπτική ανασυγκρότησης.

Το τρίτο συμπέρασμα έχει να κάνει με τον ίδιο τον τουρισμό, ο οποίος γνωρίζει μεγάλη υποχώρηση επειδή ακριβώς η κρισιμότερη τουριστική δαπάνη (παρά τα κλαψουρίσματα κυβέρνησης και ΜΜΕ περί ζημιάς στον τουρισμό όταν κλείνουν οι συμβασιούχοι την Ακρόπολη) ήταν πάντα η ελληνική.

Ο Έλληνας τουρίστας κυρίως κρατούσε ζωντανό τον τουρισμό. Αν η εγχώρια τουριστική δαπάνη καταρρέει, τότε τελειώνει και η περίφημη «τουριστική βιομηχανία», όπως ακριβώς συμβαίνει και με την υπόλοιπη οικονομία. Διότι μπορεί οι παντοειδείς θλιβεροί υποτακτικοί του ΔΝΤ να λένε σήμερα ότι φταίνε οι… υψηλοί μισθοί για την κατάρρευση, αλλά η εσωτερική κατανάλωση είναι αυτή που κρατούσε όρθιες τις επιχειρήσεις και τις θέσεις εργασίας – και η ενίσχυσή της είναι αυτή που μπορεί να τις διασώσει.

 

Η απόκρυψη

Το μεγάλο πρόβλημα εξ άλλου δεν ήταν ποτέ οι μισθοί του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα, αλλά το ότι η κατανάλωση προερχόταν από δανεισμό: αυτόν τον υπέρμετρο και επαχθή δανεισμό, ο οποίοςσκανδαλωδώς όχι μόνο πριμοδοτήθηκε συνεχώς από τη δεκαετία του 1980 και ύστερα, αλλά αποτέλεσε… «αναπτυξιακή» επιλογή!

Επειδή όμως στις μέρες μας – προκειμένου να δικαιολογηθεί η συνειδητή καταστροφή της οικονομίας και η μετατροπή της σε ερειπωμένο οικόπεδο που θα παραδοθεί στους δανειστές – λέγονται σημεία και τέρατα, ας επιμείνουμε σε ένα κρίσιμο σημείο. Στις δηλώσεις του επικεφαλής του Eurogroup και πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, οι οποίες προκάλεσαν στην Ελλάδα… τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό.

Ο άνθρωπος αυτός – ο οποίος, σημειωτέον, έχει αναδειχθεί, στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, σε επικεφαλήςτου μετώπου κατά της Γερμανίας –, εκτός από την αναφορά του στον Γ. Παπανδρέου και τα περί διαφθοράς πασίγνωστα αποφθέγματά του, τα οποία όλοι γνωρίζαμε άριστα πριν τα ακούσουμε από τον Γιούνκερ, είπε κάτι πολύ σημαντικότερο:

● «Η ελληνική κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αλλά όχι με την αντιμετώπισή της το τελευταίο έτος, αλλά με την αντιμετώπισή της πριν από δύο ή τρεις δεκαετίες».

● «Εδώ και πάρα πολύ καιρό συζητούσαμε η Επιτροπή, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και ο Πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζαν Κλοντ Τρισέ ότι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα που λέγεται Ελλάδα».

● «Η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα», αλλά «εγώ δεν θα μπορούσα να πω δημοσίως αυτό που γνώριζα».

Ο Γιούνκερ, σε αυτές τις τρεις επισημάνσεις, κωδικοποιεί όλο το δράμα που ζούμε σήμερα και μας παραπέμπει αυτομάτως στις πικρές αλήθειες που συνθέτουν τον… μονόδρομο της ελληνικής χρεοκοπίας.

1. Η πρώτη μεγάλη αλήθεια είναι ότι ο Γιούνκερ περιγράφει το χρονικό βάθος του προβλήματος και μας πάει στην εποχή που οι επιλογές του Ανδρέα Παπανδρέου για ανάπτυξη με δανεικά, παράλληλα με την αποβιομηχάνιση της χώρας, έβαλε την Ελλάδα σε τροχιά παρασιτισμού και υπερχρέωσης.

2. Η δεύτερη, παράγωγο της πρώτης, είναι ότι η παραγωγική αποδιάρθρωση και η στροφή της οικονομίας στις λεγόμενες «υπηρεσίες», οι οποίες αποτελούν το ομολογημένο «όραμα» και του σημερινού πρωθυπουργού (στο πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ αυτό ακριβώς διαφήμισε ως ελληνικό… Ελ Ντοράντο), ήταν αυτή ακριβώς που ενίσχυσε όχι μόνο τον παρασιτισμό, αλλά και τη μετατροπή του παραγωγικού εργατικού και αγροτικού δυναμικού τις χώρας σε δημοσίους υπαλλήλους, αεριτζήδες και γκαρσόνια.

Γι’ αυτές τις δύο παραμέτρους φυσικά ποτέ δεν έγινε σοβαρή συζήτηση στην Ελλάδα, ούτε ακόμη κι όταν αμφισβητήθηκε η επιλογή Σημίτη για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 2004. Τότε που δόθηκε μια χρυσή ευκαιρία στην Αριστερά της χώρας να προτάξει μια διαφορετική αναπτυξιακή πρόταση – την οποία φυσικά σπατάλησε όπως και όλες τις άλλες.

Έτσι από τον δημόσιο διάλογο προτάχθηκε η παπαρολογία για το ποιος Έλληνας πρωθυπουργός διατυμπάνιζε παγκοσμίως ότι η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα. Λες και δεν ήταν πασίγνωστο ότι επρόκειτο για τον Παπανδρέου.

 

Ευρωπαϊκή αφαίμαξη

Όμως η σοβαρότερη παράμετρος στις δηλώσεις του Γιούνκερ ήταν η ομολογία του ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα και ως εκ τούτου έκαναν ταστραβά μάτια όλα αυτά τα χρόνια και για την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ και για τα παραποιημένα στατιστικά στοιχεία και για τη νομοτελειακή πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία.

Οι άνθρωποι έκαναν την πάπια διότι από την είσοδο και παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη θακέρδιζαν τρελά λεφτά, όπως άλλωστε συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει με όλες τις άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλες αυτές οι χώρες είναι ελλειμματικές ακριβώς επειδή τροφοδοτούν τα θηριώδη πλεονάσματα της Γερμανίας, η οποία, σύμφωνα με χθεσινές εκτιμήσεις οικονομικών ινστιτούτων, οδεύει για ρυθμό ανάπτυξης της τάξεως του 3,5% για φέτος και 2% για το 2011, αλλά και για υποχώρηση του ελλείμματος το 2011 στο 2,7 %, κάτω και από το όριο του 3% που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Κι όλα αυτά την ώρα που ανώτατοι τραπεζικοί και πολιτικοί παράγοντες της Ευρωζώνης εκτιμούν ότι την επόμενη διετία σχεδόν όλες οι άλλες χώρες του ευρώ μάλλον θα βρίσκονται υπό επιτήρηση για τα ελλείμματα και τα χρέη τους.

Ο πραγματικός λόγος λοιπόν που Γερμανοί και Γάλλοι έκαναν το κορόιδο μπροστά στη βέβαιη ελληνική χρεοκοπία ήταν ότι κέρδιζαν από την παραμονή μας στο ευρώ, ένα πανάκριβο νόμισμα που επ’ ουδενίεκπροσωπούσε την οικονομία μας. Και στο πλαίσιο αυτό, με δεδομένο ότι η χώρα μας είχε υποστεί πλήρηπαραγωγική αποδιάρθρωση επί τρεις συνεχόμενες δεκαετίες, οι μάγκες μας δάνειζαν αφειδώς για να καταναλώνουμε τα προϊόντα τους, όπως μας είπε ειλικρινώς ο μεσιέ Γιούνκερ.

Συμπληρωματικά παραθέτω ένα ακόμη στοιχείο, από κείμενο του Δ. Καζάκη στο «Π» (16.9.2010) με τίτλοΟικονομική αποσύνθεση, σχετικά με τα κοινοτικά κονδύλια και τον ρόλο τους στην ανάπτυξη και τη φύση της διαφθοράς, στην οποία τόσο συχνά και τόσο παραπλανητικά αναφέρεται ο πρωθυπουργός μας:

«Τα κονδύλια και τα “πλαίσια στήριξης” δίνονται από την Ε.Ε. με μόνο σκοπό να συντηρηθεί μια ολόκληρη “βιομηχανία” αρπαχτής, εξαγορασμένης συνείδησης και κρατικοδίαιτης ιδιωτικής πρωτοβουλίας για έργα και προγράμματα “κοινοτικής επιλογής” και όχι εθνικής προτεραιότητας και ανάγκης.

Χάρις σ’ αυτά στήθηκε ένα ολόκληρο παρακράτος ειδικών διευθύνσεων, υπηρεσιών, ιδιωτικών συμβούλων και εταιρειών με μόνο σκοπό την απορρόφησή τους. Ένα εντελώς παρασιτικό κύκλωμα που μέσω των ευρωπαϊκών κονδυλίων έβαλε χέρι και στο σύνολο των “εθνικών πόρων”. Πάνω σ’ αυτό το κύκλωμα στήθηκε η άνευ προηγουμένου έξαρση της πολιτικής διαφθοράς που γνωρίσαμε όλα τα τελευταία χρόνια.

Το σύνολο των καθαρών μεταβιβάσεων που εισέπραξε η χώρα από την Ε.Ε. την περίοδο 2000 – 2009 ανήλθε γύρω στα 42 δισ. ευρώ. Τα κονδύλια αυτά δόθηκαν για έργα και προγράμματα κοινοτικής επιλογής, όπως είπαμε. Όχι μόνο τα δημόσια οικονομικά της χώρας, αλλά και ολόκληρη η οικονομία προσανατολίστηκε στην απορρόφηση και την αξιοποίηση αυτών των κονδυλίων, χωρίς να νοιάζεταικανένας από τους κυβερνώντες για τις τραγικές συνέπειες.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι για κάθε 1 δισ. ευρώ που εισέπραξε η χώρα τη δεκαετία του ευρώ αυξήθηκε το εμπορικό της έλλειμμα κατά 11 δισ. ευρώ, ενώ το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών κατά 4 δισ. ευρώ και για να καλυφθούν οι τρύπες αυτές το Δημόσιο χρειαζόταν να αυξήσει το χρέος του πάνω από 3,5 δισ. ευρώ! Αυτή ήταν η μεγάλη προσφορά των κοινοτικών κονδυλίων στην ανάπτυξη της χώρας».

Μάλλον γι’ αυτό ο ευρωκράτης κύριος Γιούνκερ, που σήμερα σηκώνει τη σημαία της «επανάστασης» κατά της Γερμανίας, τότε παρίστανε τον μαλάκα…

 

Ιδεολογική χασμωδία

Αυτή τη διάσταση των δηλώσεων του Γιούνκερ – περί ένοχης σιωπής των Γερμανογάλλων – την έπιασε και τη διατυμπάνισε η Αριστερά. Όμως, ακόμη κι εδώ, έχουμε μια χοντρή λαθροχειρία – ή απλώς ιδεολογικέςπαρωπίδες; – εκ μέρους ενός τμήματός της, το οποίο μετέχει πλήρως της «ορθόδοξης» λατρείας του ευρώ.

Λένε, λοιπόν, τα παλληκάρια, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, παρέα με διακεκριμένους…σοσιαλδημοκράτες της πυρκαγιάς; Ότι Γερμανοί και Γάλλοι έκαναν τα στραβά μάτια για να μας πουλάνε… τα όπλα τους. Ως γνήσιοι αντιμιλιταριστές δε επικαλούνται συχνά – πυκνά τον Κον Μπεντίτ, τον «πράσινο» Ευρωπαίο… Τιριρίκα*, τον θιασώτη των «μετα-εθνικών πολιτικών» και των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία, ο οποίος προ εξαμήνου (30.4.2010), σε συνέντευξή του στο TVXS, είπε τα εξής ωραία:

«Σε ένα ευρωπαϊκό επίπεδο δεν χρειάζεται μεγάλος ελληνικός στρατός, γιατί η Ευρώπηαναλαμβάνει την κοινή προστασία. Η ελληνική κρίση μπορεί να βρει διεξόδους, συνεπώς, μέσω της χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και, παράλληλα, της μείωσης του αμυντικού προϋπολογισμού».

Κατά τον ίδιο, για να μπορέσει η Ελλάδα να βελτιώσει την οικονομική της θέση, θα πρέπει να περικόψει τον αμυντικό προϋπολογισμό της κατά τα δύο τρίτα.

Αυτή ακριβώς η θέση υποστηρίζεται ως αριστερή, την ώρα που οι προϋπολογισμένες αμυντικές δαπάνες (2-4 δισ. ευρώ ετησίως για την επόμενη διετία) αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στις δανειακές υποχρεώσεις. Ακόμη χειρότερα, την ώρα που αυτήν ακριβώς τη διετία λήγουν ελληνικά ομόλογα 76 δισ.ευρώ, ενώ για τοκοχρεολύσια θα χρειαστούμε 32 δισ.!

Φταίνε δηλαδή οι εξοπλισμοί και όχι το χρέος! Και το πιο ωραίο; Αυτά τα δύο χρόνια, το κονδύλι που σχεδόν θα εκμηδενιστεί – εκτός απ’ αυτό του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων – για να εξοικονομηθούν λεφτά για τους δανειστές θα είναι τα εξοπλιστικά προγράμματα!

Δυστυχώς, εκτός από τα δυο μεγάλα κόμματα που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία, φως σοβαρότητας δεν φαίνεται ούτε από άλλες πλευρές. Η αδυναμία δε της αντιπολίτευσης στο σύνολό της να αναλύσει την πραγματικότητα της χώρας την αποτρέπει και από το να διερευνήσει και να διατυπώσει συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου.

Μέχρι να συμβεί αυτό, ο διεθνής οικονομικός έλεγχος και οι εγχώριοι συνεργάτες του μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, αφού το «σύνδρομο Τιριρίκα» φαίνεται να έχει καταλάβει το σύνολο της πολιτικής μας ζωής…

 

* Ο Φρανσίσκου Εβεράρντου Ολιβέιρα Σίλβα, ένας κλόουν γνωστός με το όνομα Τιριρίκα, που συγκέντρωσε πάνω από 1,3 εκατ. ψήφους στο Σάο Πάουλο στις πρόσφατες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές της Βραζιλίας, έκανε προεκλογική εκστρατεία με το χιουμοριστικό σύνθημα «Δεν μπορεί να γίνει χειρότερα» και με την υπόσχεση να μην κάνει τίποτε άλλο στο Κογκρέσο από το να ενημερώνει τους ψηφοφόρους του για το πώς περνούν εκεί τον χρόνο τους οι πολιτικοί…

http://www.topontiki.gr/article/10529

Άγριοι καβγάδες στην πολυκατοικία

Σε επιθεώρηση του Δελφινάριου, που έχει τίτλο «Η επιστροφή του ασώτου», πάει να εξελιχθεί η υπόθεση της επανεμφάνισης του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στη Ν.Δ. Φίλοι και εχθροί – ο καθένας για τον δικό του λόγο – ευελπιστούν την πολιτική νεκρανάστασή του και καλλιεργούν τα σενάρια που διαδέχονται το ένα το άλλο.

Άλλοι με την ελπίδα ότι θα βγουν από τα αζήτητα και άλλοι με σκοπό να δημιουργήσουν πρόβλημα στον πρόεδρο της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά και στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εμφανίζονται ως νοσταλγοί ή τουλάχιστον ως τιμητές της περιόδου Καραμανλή.

Ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν ότι ο τέως πρωθυπουργός είναι αυτός που μπορεί να ενώσει την παράταξη και ο άνθρωπος που μπορεί να δώσει πνοή στον κεντροδεξιό χώρο. Πώς γίνεται τώρα αυτό, ένας θεός ξέρει, αφού ο ίδιος εγκατέλειψε το τρένο πηδώντας από το «παράθυρο» των πρόωρων εκλογών και αφήνοντας τη χώρα (επί της ουσίας) χρεοκοπημένη.

«Ορφανοί» σεναριογράφοι

Η αλήθεια είναι ότι το σενάριο για την επιστροφή Καραμανλή ξεκίνησε από τα ορφανά του τέως πρωθυπουργού. Χωρίς να δηλώσει κανένας επισήμως τίποτα – εκτός από τον Βουλγαράκη, που ψάχνει πολιτική στέγη –, παρά μόνο μέσα από έναν διαρκή ψίθυρο «ότι πολλοί βουλευτές του κόμματος τον επισκέπτονται και του ζητούν να γυρίσει πίσω», ξεκίνησε η φιλολογία γύρω από αυτό το θέμα. Οι θερμές εκδηλώσεις κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στη Θεσσαλονίκη αναπτέρωσαν και τις ελπίδες των πιο προσγειωμένων.

Στενοί συνεργάτες του από το παρελθόν έλεγαν, ωστόσο, ότι ο ίδιος ο Καραμανλής δεν επιθυμούσε την αναπαραγωγή τέτοιων σεναρίων τώρα, γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι ο κόσμος είναι ακόμα θυμωμένος μαζί του. Δεν απέκλειαν όμως την επανεμφάνισή του ως άλλου… σούπερμαν εν ευθέτω χρόνω και κάτω από ειδικές συνθήκες. Σημείωναν πάντως με έμφαση ότι ο ίδιος δεν θέλει να χρεωθεί τα όποια προβλήματα υπάρξουν στο κόμμα.

Ο «κοκκινοσκουφάκης» Σαμαράς…

Μόνο που όλοι αυτοί ξέχασαν ότι στο δάσος μαζί με την… Κοκκινοσκουφίτσα καραδοκεί η πονηρή αλεπού, αλλά και ο κακός λύκος. Και οι δυο θέλουν να κατασπαράξουν τον πρόεδρο της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά αποκομίζοντας προσωπικά και κομματικά οφέλη από ένα ύπουλο χτύπημα.

Η πονηρή αλεπού (Ντόρα Μπακογιάννη) έβαλε τους δικούς της βουλευτές που ακόμα βρίσκονται στο κόμμα της Ν.Δ. να επαναφέρουν το θέμα Καραμανλή. Εφόσον είναι ακόμα μέσα στη Ν.Δ. μπορούσαν να μιλήσουν για τον Καραμανλή, ενώ τυχόν δίωξή τους θα είχε χαρακτηριστικά πολιτικής δίωξης.

Έτσι ο βουλευτής Ηλείας της Ν.Δ. – και πρωτοπαλίκαρο της Ντόρας – Γιώργος Κοντογιάννης δήλωσε ότι για την ενότητα της Κεντροδεξιάς «κυρίαρχο ρόλο οφείλει και πρέπει να έχει ο Κώστας Καραμανλής, ο ηγέτης που με την πολιτική του έκανε πράξη την ενότητα του κεντροδεξιού χώρου».

Παρόμοια δήλωση έκανε και ο έτερος βουλευτής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Βλάχος κλιμακώνοντας την εσωκομματική επίθεση προς τον Αντώνη Σαμαρά και αναζωπυρώνοντας τα σενάρια που λένε ότι στη Ν.Δ. γίνεται χαμός και ότι ο πρόεδρός της δεν έχει καταφέρει ακόμα να ενώσει το κόμμα. Είναι αυτό που λένε «άμα έχει τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς»…

Μεσούντος της κρίσης βρήκε την ευκαιρία και ο υποψήφιος νομάρχης της Ν.Δ. Παναγιώτης Ψωμιάδης να αναφωνήσει «Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος; Ζει και βασιλεύει». Και μπορεί στην πραγματικότητα να μην παρομοίασε τον Κ. Καραμανλή με τον Μέγα Αλέξανδρο – όπως θα το επιθυμούσε άλλωστε –, βρήκε πάντως την ευκαιρία να δώσει ένα καθοριστικό χτύπημα στον Αντώνη Σαμαρά πατσίζοντας έτσι για τον εξοστρακισμό του αδελφού του από το ψηφοδέλτιό του. «Ο Κώστας Καραμανλής αποτελεί πάντα κεφάλαιο για την παράταξη» είπε ο Ψωμιάδης υπενθυμίζοντας με τον τρόπο του ότι δεν ξεχνά.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πρώην στενός συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή Άρης Σπηλιωτόπουλος, που σήμερα βρίσκεται στα αζήτητα της Ν.Δ., με δηλώσεις του στο «Έθνος» υπενθύμισε σε όλους ότι οι παλαιές φιλίες δεν ξεχνιούνται: «Ο κύκλος του Κ. Καραμανλή εμφανίζεται να έχει κλείσει, όμως αυτό ενδεχομένως να μην ισχύσει για τον τόπο και για το μέλλον. Και αυτό γιατί είναι ακόμα νέος και πολύτιμα έμπειρος, ώστε αν χρειαστεί οι πολίτες ή η κοινωνία ή η ίδια η ζωή να ζητήσουν να ανοίξει ένας νέος διαφορετικός κύκλος προσφοράς για τη χώρα».

…και ο «μαύρος» λύκος

Όσο για τον κακό λύκο; Αυτός πολύ γρήγορα κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει. Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης έβαλε τον βουλευτή του κόμματός του Μάκη Βορίδη να δηλώσει ότι ο «Καραμανλής θα επιστρέψει, αν η ευρύτερη Δεξιά παραμένει διασπασμένη»!!! Και το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι αυτά τα λέει βουλευτής του κόμματος του Γ. Καρατζαφέρη, τον οποίο διέγραψε ο Κ. Καραμανλής όταν σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» είχε αποκαλέσει τον τότε εκπρόσωπο Τύπου της Ν.Δ. Άρη Σπηλιωτόπουλο… «Σαλώμη».

Παρ’ όλα αυτά ο Γ. Καρατζαφέρης, ο οποίος βλέπει ότι μέσα από αυτή την ιστορία αμφισβήτησης του προέδρου της Ν.Δ. μπορεί να έχει ο ίδιος οφέλη, συνέχισε την ιστορία λέγοντας ότι «αν τίθεται θέμα επιστροφής Καραμανλή, αυτό οφείλεται στην αδυναμία του Σαμαρά».

Το είπε ο… Αντώναρος

Έπειτα από αυτό το τρελό σουξέ, ο τέως πρόεδρος της Ν.Δ. θεώρησε ότι θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Και το έκανε με μία δήλωσή του, που γνωστοποίησε ο στενός συνεργάτης του Βαγγέλης Αντώναρος, που έλεγε ότι ο τέως πρωθυπουργός «παραιτήθηκε οικειοθελώς από την προεδρία του κόμματος και δεν διανοήθηκε να πράξει οτιδήποτε θα έβλαπτε την ενότητα της Ν.Δ. και τη νικηφόρα πορεία υπό τη νέα της ηγεσία».

Όμως ούτε ύστερα από αυτή τη δήλωση ο Γιώργος Καρατζαφέρης υπέστειλε τη σημαία της επίθεσης στη Ν.Δ. Επανήλθε με μία νέα πονηρή δήλωση, ελπίζοντας ότι ο τέως πρωθυπουργός θα αντιδράσει. «Ο Καραμανλής δεν διαθέτει τα απαραίτητα αντανακλαστικά, παρ’ ότι του δόθηκαν πολλές ευκαιρίες. Επομένως οι Νεοδημοκράτες απ’ ό,τι φαίνεται θα γευτούν το ποτήρι Σαμαρά μέχρι τέλους».

Όσο για τη Ρηγίλλης; Εκεί θυμήθηκαν και πάλι τη σχέση ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ και δήλωσαν: «Τα εξαπτέρυγα της κυβέρνησης έδωσαν μία παράσταση για να στηρίξουν την παραπαίουσα κυβέρνηση». Και έπεται συνέχεια…

Ομερτά συνενοχής

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός πολιτικός Πέερ Στάινμπρουκ, τον Ιανουάριο του 2009, ήταν υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση του «μεγάλου συνασπισμού» υπό την Άγγελα Μέρκελ. Από μια μαρτυρία του (η οποία καταγράφεται στο βιβλίο του με τίτλο Under Strich, που στα ελληνικά σημαίνει κάτι σαν «Ο απολογισμός») προκύπτει ότι ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου γνώριζε την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας από τον Ιανουάριο του 2009!

Όπως καταγράφεται σε χθεσινά δημοσιεύματα (Ελευθεροτυπία, Ελεύθερος Τύπος κ.λπ.), Στάινμπρουκ και Παπανδρέου είχαν συναντηθεί εκείνες τις μέρες στο Βερολίνο και, όπως ισχυρίζεται ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αφού άκουσε όσα του είπε ο Γερμανός ομοϊδεάτης του για την εξαιρετικά κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, «του ζήτησε συμβουλές για τη μείωση του ελλείμματος».

Ύστερα από την ενημέρωση, ο Γ. Παπανδρέου είπε ότι «δεν είναι πλέον σίγουρος αν πραγματικά θέλει να κερδίσει τις εκλογές»…

Ο Στάινμπρουκ, για ν’ αναφερθούμε στις γενικότερες απόψεις του, ανήκει σ’ αυτούς που εκτιμούν ότι το μέλλον της Ευρωζώνης δεν είναι ευοίωνο και μάλιστα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο διάλυσής της. Ιδιαίτερα όμως σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, θεωρεί (σύμφωνα με συνέντευξή του στο Der Spiegel στα μέσα Σεπτεμβρίου), ότι:

● «Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ορθοποδήσει χωρίς αναδιάρθρωση των δανείων της».

● «Θα ήταν σοβαρό λάθος, λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα ορισμένων τραπεζών, να αναβάλλεται διαρκώς και εις βάρος των φορολογουμένων το αναπόφευκτο».

● «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να απαλλάξουν τη χώρα οι πιστωτές από ένα μέρος των χρεών της, παρατείνοντας τον χρόνο αποπληρωμής, χαρίζοντας τα τοκοχρεολύσια ή – όπως είναι ο τεχνικός όρος – εφαρμόζοντας ένα «haircut»».

Και μια τελευταία επισήμανση πριν περάσουμε στα δικά μας: Το τελευταίο που θα μπορούσε κάποιος αυτή την εποχή να αμφισβητήσει στον Γερμανό σοσιαλδημοκράτη είναι η ειλικρίνειά του. Σε εκείνη τη συνέντευξή του στο Der Spiegel ο Στάινμπρουκ, όταν ρωτήθηκε αν η ευρωπαϊκή κρίση οφείλεται στουςκερδοσκόπους, είχε κάνει μια πολύ συγκεκριμένη αναφορά στην Ελλάδα λέγοντας ότι «για την ελληνική κρίση ευθύνονται οι κυβερνήσεις»:

«Οι μεν (σ.σ.: οι ελληνικές) επειδή υπερχρεώθηκαν και εξαπάτησαν και οι δε (σ.σ.: οι ευρωπαϊκές) επειδή παρέβλεπαν για πολύ καιρό τα «κόλπα» που γίνονταν. Σ’ αυτή την τελευταία παρατήρηση συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου»!

Βεβαίως ήξερε…

Η μαρτυρία του Στάινμπρουκ για τη συνάντησή του με τον Παπανδρέου – και το ότι ο νυν πρωθυπουργός «ήξερε» τα πάντα όταν υποσχόταν πολλά σε πολλούς επειδή «λεφτά υπάρχουν» – έχει τεράστια πολιτική αξία, η οποία δεν εντοπίζεται απλώς στο ότι ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας απλώς «ήξερε». Άλλωστε, και χωρίς τη δική του αφήγηση, αυτό το γνωρίζαμε ήδη:

● Από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο, ο οποίος έχει δηλώσει ότι πριν από τις εκλογές Καραμανλής και Παπανδρέου είχαν εγκαίρως ενημερωθεί από τον ίδιο.

● Από τη μαρτυρία του νυν υφυπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη, ο οποίος έχει δηλώσει ότι ήδη από τις 5 Οκτωβρίου (την… επομένη των βουλευτικών εκλογών) το ΠΑΣΟΚ, πριν ακόμη αναλάβει την κυβέρνηση και ενημερωθεί επισήμως, είχε αποφασίσει την προσφυγή στο ΔΝΤ. Άρα γνώριζε άριστα από πριν και είχε μάλιστα ήδη επιλέξει το… «φάρμακο».

Έκρυψαν μαζί τη χρεοκοπία

Η αφήγηση του Στάινμπρουκ λαμβάνει εντελώς διαφορετική αξία αν θυμηθούμε τι συνέβαινε εκείνη την περίοδο με την Ελλάδα.

Κατ’ αρχάς, το μεγαλύτερο (και πολιτικά απαράγραπτο!) έγκλημα της κυβέρνησης Καραμανλή δεν θα το βρούμε σε καμιά από τις υποθέσεις για τις οποίες συστηματικά κατηγορήθηκε, ούτε καν αυτή του Βατοπεδίου, που σήμανε την αρχή της πτώσης της.

Αν κάτι η Ιστορία θα χρεώσει στον Καραμανλή, αυτό θα είναι ο χειρισμός της πρώτης κρίσης δανεισμού που αντιμετώπισε η Ελλάδα εκείνο τον κρίσιμο μήνα: τον Ιανουάριο του 2009. Τότε το θέμα «λύθηκε», προσωρινά βεβαίως, με ευρωπαϊκή συνδρομή και εξασφάλιση δανείων υπό τον όρο ότι η ελληνική κυβέρνηση θα έπαιρνε ακαριαία μέτρα για τη μείωση των απειλητικών ελλειμμάτων.

Η τότε κυβέρνηση πήρε τα λεφτά και μια γενναία ανάσα, αλλά έκτοτε οι Ευρωπαίοι… την έχασαν. Μέτρα άκουγαν και μέτρα δεν έβλεπαν, αφού ο Καραμανλής, με καμένη τη γούνα από τον δικό του λάθος χειρισμό για το Βατοπέδι και την κυνική του δήλωση συγκάλυψης στη ΔΕΘ, έψαχνε ματαίως να βρει ευκαιρία για να προσφύγει στην κάλπη με το μικρότερο δυνατό κόστος. Εν τω μεταξύ οι οικονομικοί δείκτες χειροτέρευαν ραγδαία και το χρέος εκτοξευόταν με τον ταχύτερο ρυθμό της τελευταίας εικοσαετίας.

Εκείνο τον μήνα, λοιπόν, τον Ιανουάριο του 2009, και ο Παπανδρέου μαθαίνει από τον Στάινμπρουκ αυτό που ξέρει ο Καραμανλής: ότι ήδη η Ελλάδα είναι μια πτωχευμένη χώρα.

Παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα πορεύεται προς τις εκλογές βυθισμένη στον βόθρο του Βατοπεδίου, αφού, ένα βήμα πριν από την πλήρη δημοσιονομική καταστροφή, οι δύο πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής, Καραμανλής και Παπανδρέου, αποκρύπτουν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Κι όμως, όπως με χαρακτηριστική άνεση περιέγραψε στο χθεσινό δελτίο ειδήσεων του Mega ο Γιάννης Πρετεντέρης, αυτοί που ήδη γνώριζαν «αρμοδίως» την τραγικότητα του αδιεξόδου ήταν πολλοί.

Αλλεπάλληλα ψέματα

Έτσι οι δυο τους πηγαίνουν στις εκλογές, ο Παπανδρέου συντρίβει το πολιτικό πτώμα του Καραμανλή, αλλά οι πρώτοι μήνες κυλάνε σαν κανείς στην κυβέρνηση να μην γνώριζε την αλήθεια – την ίδια ώρα η Ν.Δ. σπαράσσεται από την εσωκομματική κρίση και παράλληλα, με θράσος χιλίων πιθήκων, το παίζει «δικαιωμένη» για τα προεκλογικά ψελλίσματα του Καραμανλή περί «σκληρών αλλά αναγκαίων» μέτρων, τα οποία υποτίθεται ότι αποτέλεσαν το αντίβαρο στην αποδεδειγμένη πια εξαπάτηση του «λεφτά υπάρχουν».

Κι επειδή τα υπόλοιπα, από εκεί και ύστερα είναι γνωστά σε όλους, το πρώτο ερώτημα είναι γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είπε την αλήθεια αμέσως μετά τις εκλογές. Σύμφωνα με όσα ο ίδιος ο νυν υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου είπε στο Mega, δεν μπορούσε η κυβέρνηση να αναιρέσει όσα το ΠΑΣΟΚ έλεγε προεκλογικά: δηλαδή όλα όσα εν συνεχεία στην πράξη αναίρεσε στο φορολογικό, το ασφαλιστικό κ.λπ.

Απίστευτος πολιτικός κυνισμός την ώρα που η χώρα κατέρρεε και βάδιζε με προειλημμένες αποφάσεις προς το σφαγείο του ΔΝΤ.

Κατά έναν άλλο ισχυρισμό, το να μιλούσαν θα επιδείνωνε το διεθνές κλίμα. Αυταπόδεικτο το ψέμα, από τη στιγμή που ο ίδιος ο πρωθυπουργός γύριζε τον πλανήτη φωνάζοντας ότι η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη και βαθύτατα διεφθαρμένη χώρα προκαλώντας διεθνή σάλο και θέτοντας επί της ουσίας ο ίδιος την Ελλάδα «εκτός αγορών». Την ίδια ώρα οι παπαγάλοι στο εσωτερικό ανακάλυπταν… «έκπληκτοι» αυτό που δύο πρωθυπουργοί, ο τέως και ο νυν, γνώριζαν ήδη έναν χρόνο πριν.

Όλα δείχνουν λοιπόν ότι το πώς και γιατί η χώρα σύρθηκε στη χρεοκοπία έχει ακόμη πολλές άγνωστεςλεπτομέρειες, οι οποίες όμως είναι δύσκολο να μείνουν για πολύ άγνωστες. Το ερώτημα είναι πότε και πώςθα σπάσει η ομερτά της συνενοχής ενός συστήματος εξουσίας για το οποίο πληθαίνουν τα στοιχεία ότι λειτούργησε συνειδητά κατά τρόπο εγκληματικό…

Ο σιωπηλός άνδρας της Ραφήνας

Την κλήτευση του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή αποφάσισε ομόφωνα η Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής που διερευνά ενδεχόμενες ποινικές ευθύ νες πέντε υπουργών της Νέας Δημοκρα τίας σε σχέση με το σκάνδαλο της Μ ονής Βατοπεδίου και της λίμνης Βιστωνίδας. Η σχετική επιστολή, που στάλθηκε στον τέως πρωθυπουργό, τον ενημερώνει πως η Επιτροπή «έκρινε ομόφωνα πως θα ήταν χρήσιμο να συμβάλλετε και με τη δική σας μαρτυρία στη διερεύνηση αυτής της υπό θεσης. Προς τούτο, είμαστε στη διάθεσή σας να προσδιορίσουμε από κοινού τον προσφορότερο τρόπο για τη συμβολή σας αυτή».

Οι εφημερίδες

Με την κλίση του στην εξε ταστική επιτροπή για το Βατοπέδιο, ήρθε ξανά στην επικαιρότητα ο σιωπηλός άν­δρας της Ραφήνας, μαζί με παρελκό-μενα σενάρια επιστημονικής… φρί κης για επάνοδό του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, και οι εμπνευ σμένοι υποστηρικτές του έστειλαν, ευκαιρίας δοθείσης, τα… χαιρετί σματά τους στην εξουσία! Μάλιστα, υπήρξαμε μάρτυρες της εφιαλτικής του (…αντανακλαστικά τραυματικής μνήμης…) εμφάνισης στη Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης, εν μέσω έξαλλων αλαλαγμών των «αυθόρμη των πολιτών» οι οποίοι του απέτειναν ελάχιστο φόρο τιμής για τις «ευεργετι κές» πρωθυπουργικές του υπηρεσίες στο Έθνος, την πατρίδα, τους πολίτες, για τις «εμπνευσμένες» του επιδόσεις στην οικονομία και στη χρεοκοπία της χώρας, τη διαφάνεια, την καταπο λέμηση της διαφθοράς, την…, την… Προς χάριν τού διαπρεπούς αυτού πολιτικού αναστήματος, η επιτροπή επιστράτευσε όλη τη νομική και πολι τική της μαεστρία προκειμένου να μη θιγεί το «αδιαμφισβήτητο» πολιτικό του κύρος.

Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Νε ότερος κατάφερε στη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας να έχει όλες τις τύχες και τις ευτυχείς συ γκυρίες με το μέρος του: ένα ΠΑΣΟΚ που του παραχωρούσε με ανακούφι­ση την εξουσία, εξουθενωμένο από την ευτέλεια και τη διαφθορά του, πολίτες έτοιμους να πειστούν με το πρώτο μασκαριλίκι τού οποιουδή ποτε πολιτικάντη που θα υποσχόταν στον λόγο της τιμής του «καλύτερες μέρες», «πάταξη της διαφθοράς» και «μια καινούργια αρχή». Συνήθως, αρ κεί μια δακρύβρεχτη φτηνοπαραγωγή πέντε λεπτών στο κεντρικό μπαλκόνι της πλατείας και της τηλεόρασης, για μια ολόκληρη τετραετία στην εξου σία. Και ο Καραμανλής ο Νεότερος κέρδισε δυο! Πρόκειται για λαό απελ πισμένο; Πρόκειται για χρεοκοπία του ΠΑΣΟΚ και του πολιτικού συστήματος εν γένει; Πρόκειται για (εθνική) από­πειρα αυτοκτονίας; Για μαζοχισμό; Κι όμως, για κακή τύχη της πατρίδας, ο ευτραφής κάτοικος της Ραφήνας, με το επικοινωνιακό κοστουμάκι του λα ϊκού παιδιού (που του ερχόταν κουτί), κέρδισε και τον δεύτερο γύρο, για να ξεκοκαλίσει η πεινασμένη από εξου σία παράταξή του ό,τι δεν πρόλαβε την πρώτη τετραετία, όπως ο αρχηγός της ξεκοκάλιζε τα παϊδάκια στα ταβερ-νεία ανά την επικράτεια εκφωνώντας ενίοτε και πύρινα μανιφέστα κατά της διαφθοράς!

Στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Δευτέρου, η χώ ρα και οι πολίτες της βίωσαν (ανεξαρ τήτως της κομματικής τους τοποθέ τησης ή συμπάθειας) τη μεγαλύτερη απογοήτευση που ένιωσαν ποτέ για ηγέτη. Πέρα από την παροιμιώδη και κραυγαλέα του ανικανότητα, είχε και το απύθμενο θράσος να θεωρήσει ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας αντιμε τωπίζεται με διαγγέλματα! Επίσης, παροιμιώδης υπήρξε και η «απροθυ­μία» που επέδειξε να αντιμετωπίσει τις κατά συρροή αθλιότητες που ο Τύπος αποκαλεί ευγενικά «σκάνδαλα» και οι οποίες ήταν καραμπινάτες περιπτώ σεις κακουργηματικών ενεργειών του κοινού ποινικού δικαίου.

Και τι προσδοκά πια κι αυτός ο πολιτικο-δημοσιογραφικός κό σμος από τη λύση της σιωπής αυτής της θλιβερής ασημαντότητας, αυτής της ηχηρής μετριότητας, του σιω πηλού και πρώην λαλίστατου Καρα μανλή που εξευτέλισε τις (μεγάλες) προσδοκίες που γέννησε, που έσυρε τη χώρα στο μη περαιτέρω; Να πει τι; Να ομολογήσει τι; Να ψελλίσει τι; Το πιο κωμικοτραγικό αυτής της ιστορί ας είναι οι προσπάθειες των αναλυτών της πολιτικής μας ζωής να ερμηνεύ σουν τη σιωπή του!.. Ο άνθρωπος πά ντα ήταν στη σιωπή, στη σιωπή του ανίκανου που καλύπτει η ρητορική και φαύλη κενότητα ενός ηγετίσκου που θεώρησε ότι θα κυβερνήσει παίζο ντας παντομίμα, κουνώντας τα χερά κια του και κλείνοντας το ματάκι του. Αρκετά πληρώσαμε την ακατάσχετη και κενή περιεχομένου φλυαρία τού «καταλληλότερου», τον πόλεμο που κήρυξε κατά των μεγάλων συμφερό ντων και της διαφθοράς! Αυτή η σιω πή του Καραμανλή είναι πραγματικά χρυσός για την πατρίδα, τους πολίτες της και τη δημοκρατία μας! Τουλάχι στον ας μην ξαναμιλήσει! Σίγουρα δεν θα μας κάνει σοφότερους, και κυρίως δεν θα μας λείψει καθόλου! TOPONTIKI.GR

Το τσεκούρι…

Της Τζένης Κ.

Το 2005, ο Κώστας Γαβράς, στην προφητική ταινία «το Τσεκούρι», διηγήθηκε την ιστορία του Μπρούνο, ενός υπαλλήλου πολυεθνικής εταιρείας που απολύθηκε μετά από 15 χρόνια δουλειάς. Επειδή, ο χρόνος της ανεργίας έσφιγγε και νέα εργασιακή προοπτική δεν του προέκυπτε, αποφάσισε να ξεπαστρέψει όλους τους ανταγωνιστές που διέθεταν πλουσιότερο curriculum vitae…

Τραβηγμένο και «μπλακ» το σκεπτικό του Μπρούνο, εφόσον μεταφερθεί από το σελιλόιντ στην πραγματική ζωή, προσκρούει στο αξιακό σύστημα του καθενός, ελέγχεται από τη χριστιανονομική ηθική και μένει ανεξεταστέο. Πλην όμως αναπτύσσεται λάθρα και χωρίς ντροπή στη σφαίρα των φαντασιώσεων. Ελάχιστοι από μας κωλώνουν να βιώσουν νοερώς την ανασκολόπιση των εργασιακών τους αντιπάλων. Άλλοτε βιαιότερα, άλλοτε ηπιότερα πίνουμε μάταιο μέλι τσεκουρώνοντας μονομάχους απ’ το απέναντι γραφείο, απ’ το απέναντι κτίριο, απ’ το απέναντι ανικανοποίητο…

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που βιώνουμε νοερώς, όπως κι αυτό που βιώνουμε κινηματογραφικώς, τείνουν πάντα να γίνουν γεγονότα και δελτία ειδήσεων. Κι επειδή δεν υπάρχει θερμοστάτης βαρβαρότητας, πολλές φορές η εκδήλωση είναι πιο σφοδρή και πιο αποκαλυπτική απ’ τους πειραματισμούς της σκέψης.

Τις προάλλες λοιπόν -ποια μέρα ακριβώς δεν έχει σημασία- ένας επαγγελματίας άστεγος, που δεν είχε τίποτε άλλο να διεκδικήσει πέρα από το οικοπεδικό σχεδιάγραμμα του σώματός του στο πεζοδρόμιο δίπλα απ’ το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, σήκωσε το αυτοσχέδιο τσεκούρι του και σκότωσε έναν άλλον άστεγο που επιχείρησε να σφετεριστεί τις ίδιες σπιθαμές «πνευματικού» εδάφους. Πιθανότατα ήταν απαραίτητος ο θάνατος, για να κατοχυρωθούν τα σύνορα του πεσμένου σώματος. Με τον τρόπο που το κάνουν οι εγκληματολογικές υπηρεσίες, όταν κολλάνε ταινίες γύρω από τα πτώματα.

Οι πτυχές αυτής της ιστορίας μικρού μήκους είναι πολύ περισσότερες απ’ όσες θα μπορούσε να αναδείξει ένας κριτικός κινηματογράφου. Θα χρειαζόταν ίσως ένας κριτικός εποχής, κριτικός κρίσης, κριτικός τέλματος κλπ, αλλά τέτοια ειδικότητα δεν υπάρχει. Ακόμα. Επειδή όμως η δολοφονία αυτή έγινε, θεωρητικώς τουλάχιστον, σε έδαφος πνευματικής εμβέλειας, ίσως ο πρώτος που όφειλε να ασχοληθεί με τον αζήτητο θύτη και το αζήτητο θύμα θα έπρεπε να είναι… κάποιος του…πνεύματος. Αυτός θα μπορούσε να ερευνήσει και να εμβαθύνει στο γιατί δύο απόκληροι διασταύρωσαν τα κουρέλια τους μέχρι θανάτου. Γιατί δεν ένοιωσαν την ανάγκη να σφιχτούν, αμυνόμενοι απέναντι στην εχθρότητα του περιβάλλοντος, ο ένας δίπλα στον άλλο. Γιατί δεν όρισαν τα σύνορά τους από κοινού. Γιατί δεν αλληλοφιλοξενήθηκαν στη μεγάλη χωματερή. Φαίνεται ότι ακόμα και τα πεταμένα κονσερβοκούτια σ’ αυτή την πόλη ονειρεύονται την ηροστράτειο δόξα των πολυεθνικών τσεκουριών…

Ευρώπη made in China

Γράφει η Κουκίδα

Οσμίζομαι νέα «Καραμανλική» γκάφα. Θυμάστε ότι ανάλογο άνοιγμα προς την Κίνα επιχείρησε και η κυβέρνηση της ΝΔ που σύσσωμη επισκέφθηκε το Πεκίνο για να παρακαλέσει τους κινέζους να επενδύσουν στην Ελλάδα. Τότε ( αν δεν λανθάνω, η έμπνευση άνηκε στον Μ. Κεφαλογιάννη), υπογράφηκε συμφωνία βάση της οποίας κινεζικές επιχειρήσεις θα μετέφεραν τα προϊόντα τους στην Ευρώπη μέσω ελληνικών λιμανιών.

Πως όμως. Θα μετέφεραν τα ανταλλακτικά εδώ και η συναρμολόγηση θα γινόταν επί ελληνικού, δηλαδή ευρωπαϊκού εδάφους. Σκοπός τα προϊόντα να έχουν σφραγίδα Made in the EU.  Έτσι οι δασμοί που θα πλήρωναν οι κινέζοι επιχειρηματίες θα ήταν λιγότεροι ενώ η καχυποψία που υπάρχει για την αξιοπιστία των προϊόντων Made in China θα εξαφανιζόταν.

Βέβαια τότε η Κομισιόν μυρίστηκε το κόλπο και φυσικά έβαλε βέτο, καθώς μια τέτοια ενέργεια παραβιάζει τους ευρωπαϊκούς κανόνες και το θέμα μπήκε στο ράφι. Ελπίζουμε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που υπέγραψε χθες ανάλογη συμφωνία να έλαβε υπόψιν της την συγκεκριμένη παράμετρο. Γιατί βλέπω το πανηγύρι να ακυρώνεται οσονούπω με ευρωπαϊκή βούλα..

ΥΓ: Για όσους αγωνιούν, ναι ο πρωθυπουργός μας χθες βράδυ βραβεύθηκε στο Βερολίνο για την προσπάθεια του να μας βγάλει από την κρίση. Από ποιον βραβεύθηκε; Μα από την Deutsche Bank και τον πρόεδρο της, Γιόζεφ ‘Ακερμαν αυτοπροσώπως. Ωραίος τύπος ο ‘Ακερμαν. Πρώτα μας ρίχνει στα τάρταρα και μετά μας βραβεύει. Με τι δεσμεύσεις να συνοδεύεται αυτό το βραβείο άραγε;

Για ποια ανάπτυξη μιλάμε;

Aπό την αρχή της μεγάλης ελληνι­κής κρίσης, η ελληνική κυβέρνηση έχει στρέψει το ενδιαφέρον της εσωτερικής συζήτησης στο θέμα των ελλειμμάτων αποφεύγοντας να θίξει τον πυρήνα του προβλήματος: το χρέος. Έτσι απο­σιωπούσε, π.χ., ότι η – με τεράστιες κοινωνικές θυσίες – μείωση των ελλειμμάτων δεν επρό­κειτο να οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, ενώ παράλληλα κατά­φερνε να δικαιο­λογήσει τις άγριες περικοπές και την κατάργηση πλήθους δικαιωμάτων. Ήταν όμως θέμα χρόνου να έλθει η ύφεση, ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της περιοριστικής και εισπρακτικής πολιτικής. Παράλληλα πλησίαζε ο καιρός οι δανειστές, με το μνημόνιο να οδηγείται σε πλήρη αποτυχία, να αρχίσουν να εισπράττουν σε είδος όσα δεν μπορούν να πάρουν σε – ανύπαρκτα ούτως ή άλλως – με­τρητά. Επομένως το παραμύθι έπρεπε κάπως να αλλάξει.

Παραμύθι

Όταν επιπλέον έγινε καταφανές ότι η έξοδος από την πολιτική που έγινε γενικώς γνωστή ως «μνημόνιο» ήταν ένα παραμύθι για μικρά παιδιά και ότι έρχεται όχι απλώς ένα «μόνιμο μνημόνιο», αλλά και η αναπόφευκτη ελεγχόμενη πτώχευ­ση (την οποία εισηγείται και προαναγγέλλει α­κόμη και ο εξ απορρήτων σύμβουλος του πρω­θυπουργού – και εξέχοντος μέλους της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ – Δον Τομάζο Σκιόπα), τότε η επιστράτευση του επόμενου «δράκου» έγινε απολύτως απαραίτητη.

Συμπυκνώθηκε, λοιπόν, στην εύηχη και θε­τικά φορτισμένη λέξη «ανάπτυξη», η οποία ερχόταν να απαντήσει στις (επιεικώς αφελείς) αναλύσεις (και προοδευτικών) οικονομολόγων, που θεωρούν ότι, για να δώσεις διέξοδο στο μη διαχειρίσιμο πρόβλημα του δημόσιου χρέους, αρκεί να αυξήσεις το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊ­όν, να μειώσεις το ποσοστό του χρέους επί του ΑΕΠ και… καθάρισες! Κάτι σαν το… Άζαξ για τα τζάμια.

Συζητώντας πριν από λίγο καιρό με έναν επι­στήμονα έμπειρο στα ζητήματα ανάπτυξης, το «Π» εισέπραξε μια απάντηση εντελώς απροσδό­κητη – λαμβανομένης υπ’ όψιν της τρέχουσας και κυριαρχούσας… παπαρολογίας:

«Ας υποθέσουμε ότι θέλουμε να μεγεθύνουμε επειγόντως το ΑΕΠ της χώρας. Αποφασίζουμε ως κοινωνία ότι ο συντομότερος και αποτελεσματι­κότερος τρόπος είναι η εγκατάσταση και ανά­πτυξη στην Ελλάδα των πιο σύγχρονων… οίκων ανοχής, με το καλύτερο σέρβις παγκοσμίως.

Ας υποθέσουμε επίσης ότι καταφέρνουμε να μετατρέψουμε την Ελλάδα στον ελκυστι­κότερο σεξουαλικό προορισμό στον κόσμο, ότι πράγματι η λαγνεία ολόκληρου του πλανήτη θα εκτονώνεται πάνω μας, ή έστω πάνω στους αλλοδαπούς σεξουαλικούς μας σκλάβους, και ότι το χρήμα θα τρέχει από τα μπατζάκια μας – τουλάχιστον ό­ταν δεν θα έχουμε κατεβασμένα τα πα­ντελόνια.

Ε, λοιπόν, παρ’ όλα αυτά δεν θα έ­χουμε τίποτε περισσότερο από μια οικο­νομία – οίκο ανοχής, με τεράστια εκροή συναλλάγματος, η οποία πολύ σύντομα θα χρεοκοπήσει διότι θα είναι αναγκασμένη να δανείζεται συνεχώς και αφειδώς προκειμέ­νου να εισάγει όλα όσα θα είναι απαραίτητα για τις βασικές της λει­τουργίες».

Το ανωτέρω – όχι τό­σο ακραίο όσο φαίνεται… – παράδειγμα περιγράφει μια «οικονομία υπηρεσιών», όπως αυτή που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός κατά την επίσκε­ψή του στις ΗΠΑ. Δηλαδή μια οικονομία όπως αυτή που έχουν δημιουργήσει τις τελευταίες δεκαετίες οι οικονομικοί και πολιτικοί άρ­χοντες στην Ελλάδα – και με κοινωνική συναίνεση: στηριγμένη στην εξαφάνιση κάθε είδους παραγωγής και στη διανομή και «αξιοποίηση» των κοινοτικών επιδοτήσεων, του χρηματιστη­ριακού «πλουτισμού», του άκρατου δανεισμού, της αυθαιρεσίας, της φούσκας στην κτηματαγορά και την οικοδομή.

Το τυρί και η φάκα

Όλοι όμως έβλεπαν το τυρί και όχι τη φάκα, η οποία έκλεισε ξαφνικά με τη διεθνή κρίση και την ελληνική χρεοκοπία.Τώρα το εφαρμοζόμενο «φάρμακο» (ΔΝΤ) δεν αποσκοπεί στην ίαση της ασθένειας, αλλά στην ευθανασία του καταδικα­σμένου ασθενούς.

Έτσι η συνταγή – διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν – έρχεται κατ’ ευθείαν από το Μεγά­λο Βιβλίο: πλήρης αφαίμαξη, ξεπούλημα της οικοσκευής και κατάργηση ακόμη και του δι­καιώματος σε μια… αξιοπρεπή κηδεία. Κι όλα αυτά με το παραμυθένιο πασπάλισμα περί «ε­πενδύσεων» και «ανάπτυξης». Εδώ όμως υπάρ­χει άλλη μια φάκα για τα αφελή ποντικάκια που προσδοκούν καλύτερες μέρες:

◆Οι δανειστές και οι «προνομιακοί σύμμαχοι» έχουν «δικαιωματικά» το προβάδισμα στην α­ξιοποίηση των προσοδοφόρων υποδομών και λοιπών περιουσιακών στοιχείων (τα ναυπηγεία, όπως θα δείτε στη σελ. 12, αλλά και οι τράπεζες, η ενέργεια, ο τουρισμός κ.λπ.).

◆Το μόνο που μένει προς επενδυτική «αξιο­ποίηση» είναι η ίδια η γη. Και η υπόσχεση στους επενδυτές ότι θα βγάλουν γρήγορο, πολύ και εύ­κολο χρήμα, το οποίο, όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις – πόσω μάλλον όταν οι «επενδύ­σεις» τους γίνονται σε χρεοκοπημένες χώρες –, θα εξαχθεί αφήνοντας πίσω του ερείπια.

Με άλλα λόγια, η μόνη δυνατότητα για «ανά­πτυξη» με γρήγορο κι εξασφαλισμένο κέρδος σε όσους φέρουν για μια βόλτα εδώ τα άγνωστης σύνθεσης και προέλευσης κεφάλαιά τους, είναι η παροχή υπηρεσιών. Δηλαδή το οικονομικό μοντέλο που (μας) χρεοκόπησε!

Ούτε κολυμπηθρόξυλο!

Μόνο που το πλήρες ξεπούλημα, παρ’ ότι έχει πάλι επιχειρηθεί πολύ πρόσφατα από τις ελληνικές κυβερνήσεις, δεν είναι πάντα νόμιμο. Γι’ αυτό όμως επιστρατεύεται ο έτοιμος νόμος της διεφθαρμένης ( σε βάθος…DNA, κατά Πάγκαλον) Δεξιάς για το περίφημο fast track. Με απλά λόγια, παρακάμπτει όλες τις ενστάσεις περί νομιμότητας με αλλά και την αρμοδιότητα των δικαστηρίων ενδεχομένως, με το ήδη γνωστό – και μη επιδεχόμενο… αμφισβήτησης – « επιχείρημα»: να καταργηθούν η γραφειοκτατεία και η διαφθορά. Έστω κι αν δεν μείνει κολυμπηθρόξυλο!

◆Γι’ αυτό επιστρέφουν εγχώριες επενδύσεις – «φαντάσματα» που για δεκαετίες παρέμεναν στα συρτάρια ως έκνομες ή ασύμφορες ή κοινωνικά επιζήμιες ή απλώς βλακώδεις.

◆Γι’ αυτό θα επιταχυνθούν σκανδαλώδεις «εκκρεμότητες» σε ήδη υλοποιούμενες επενδύσεις.

◆Γι’ αυτό τα περιβαλλοντικά και άλλα κοινωνικά κριτήρια θα παραμεριστούν εν μια νυκτί. Αρκεί να εξασφαλιστεί και η δικαστική συναίνεση, η οποία δεν είναι βέβαιο ότι θα παρασχεθεί αμαχητί.

◆Γι’ αυτό ήδη έχει – όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός διαβεβαίωσε στις ΗΠΑ- φθηνύνει η εργασία, έχουν περιοριστεί δικαιώματα σε ασφάλιση και σύνταξη.

◆Γι’ αυτό η κυβέρνηση «παραίτησε» την Ελλάδα, μέσω της δανειακής σύμβασης, ακόμη και από το διεθνώς κατοχυρωμένο – και κατά τ’ άλλα απαραβίαστο – δικαίωμά της να υπερασπιστεί νομικά τον εαυτό της έναντι διεκδικήσεων κατάσχεσης και δήμευσης.

◆Γι’ αυτό εδώ και χρόνια δεν ασκούμε κανένα δικαίωμα κυριαρχίας – όπως ο καθορισμός Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης – στο Αιγαίο και διαρκώς αναζητούμε νταβατζήδες που θα μας προφυλάξουν από τον χειρότερο εχθρό μας: τον ίδιο μας τον εαυτό!

Όμως όλα εδώ έρχονται και «κλειδώνουν»: το fast track για τις επενδύσεις δεν είναι τίποτε άλλο από ένα συνεχές… fast fuck – λαμβανομένου πάντοτε υπ’ όψιν και του παραδείγματος περί «χώρας – κωλοχανείου» που παρατέθηκε λίγο πιο πάνω! Τουλάχιστον ας πάρουμε προφυλάξεις…

Αλλάζοντας (τη) χώρα

Από το Μαρικάκι

Και ο «Ομφαλός της γης» επιστρατεύτηκε για τις ανάγκες της «επανάστασης του αυτονόητου» (εκτός κι αν ήταν διαφήμιση του μνημείου – πρόσκληση ενδιάφεροντος προς τους «επενδυτές»). Το μήνυμα των «σαρωτικών» αλλαγών στην ανώτατη παιδεία από το άλλοτε παγκόσμιο πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο της γης προεξοφλεί ότι η «σαρωτικότητα» θα έχει «αναντίλεκτα» θετικό πρόσημο. ΄Ο,τι λέγεται εδώ επέχει ισχύ καθολικής αλήθειας. Και όσον αφορά την παιδεία η αλήθεια είναι η εξής μία: το δημόσιο πανεπιστήμιο, βρίθει στρεβλώσεων και ως κε τούτου του αξίζει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Είναι άλλωστε το «πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης». Γιατί από χτες το πανεπιστήμιο όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα, στην επίσημη κυβερνητική διάλεκτο μετονομάζεται σε«Πανεπιστήμιο της Μεταπολίτευσης», ώστε να γίνονται και οι απαραίτητες ταυτίσεις στο συλλογικό υποσυνείδητο.

Σε αυτή λοιπόν την μεταπολιτευτική περίοδο της «φαυλοκρατίας», για την οποία το νέο ΠΑΣΟΚ νίπτει τας χείρας του και αφήνει τον Πάγκαλο να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα, το δημόσιο πανεπιστήμιο, μας λέει η υπουργός παιδείας, διέγραψε έναν κύκλο στη διάρκεια του οποίου «στρεβλώθηκαν καθ’ υπερβολήπολλές αρχές και αξίες, όπως αυτές της ελευθερίας, του δημοκρατικού διαλόγου και  της πολιτικής συμμετοχής» (έτσι ακριβώς το είπε η υπουργός- προφανώς η ολίγη στρέβλωση είναι ανεκτή)!

Τώρα ήρθε η ώρα να «στρεβλωθεί καθ’ υπερβολή», να στραπατσαριστεί για την ακρίβεια και η έννοια της παιδείας ως δημόσιου αγαθού που κατοχυρώνεται με το Σύνταγμα (το οποίο άλλωστε η κυβέρνηση το έχει μετατρέψει σε κουρέλι για τα «παλαιότερα των υποδημάτων της»). Ξεκινώντας από τις αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Χρηματοδότηση γιοκ

Τι προβλέπουν αυτές οι αλλαγές, οι οποίες την ώρα που υποτίθεται ότι μπαίνουν σε δημόσια διαβούλευση φαίνεται να έχουν ήδη αποφασιστεί; Πέρα από την πιστοποίηση των σπουδών με σκοπό την αναγνωρισιμότητα (και όχι την αξία) των τίτλων σπουδών στις ανταγωνιστικές αγορές, που είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα, ο βασικός προσανατολισμός της «μεταρρύθμισης» έχει να κάνει με την απαλλαγή του κράτους από τη χρηματοδότηση.

Είναι ενδεικτικό ότι: τα διοικητικά καθήκοντα των πρυτανικών αρχών περνούν στα «Συμβούλια Διοίκησης»στα οποία μετέχουν «δυνάμεις από το πανεπιστήμιο» αλλά και από την «κοινωνία». Όπου «κοινωνία», τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται… Το Συμβούλιο «μπορεί να υποκαταστήσει μέρος των αρμοδιοτήτων του Υπουργείου, δηλαδή ζητήματα που αφορούν στη διοίκηση, στον προϋπολογισμό ή στο στρατηγικό σχεδιασμό». Γενικώς η κρατική χρηματοδότηση τίθεται εν αμφιβόλω και είναι ζήτημα προς διερεύνηση: στο εξής θα γίνεται με βάση τις προγραμματικές συμφωνίες, οι οποίες «θα συνδέονται με συμφωνημένα κριτήρια, που έχουν σχέση και με την απόδοση και την αποδοτικότητα των ιδρυμάτων». Οι πόροι προς τα πανεπιστήμια δηλαδή, θεωρούνται πλέον επένδυση η οποία θα έχει νόημα να συνεχιστεί μόνο εφόσον έχει απόδοση. Για του λόγου το αληθές η σχετική αναφορά της υπουργού: «η χώρα μας είναι 5^η (σ.σ. στην ΕΕ) όσον αφορά στο ποσοστό χρηματοδότησης ως ποσοστό του ΑΕΠ για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και είναι 24^η όσον αφορά στην απόδοση αυτών των επενδύσεων». Και συνέχισε: «Εδώ θα πρέπει να δούμε τον τρόπο χρηματοδότησης και να συζητήσουμε θεσμούς, όπως μία Ανεξάρτητη Αρχή Χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων. Στις έγνοιες αυτής της Ανεξάρτητης Αρχής θα είναι κατά πως φαίνεται και η έγνοια να βρει ανάμεσα στους φοιτητές επίδοξους πελάτες για τις τράπεζες: η υπουργός μίλησε για ένα «νέο σύστημα φοιτητικών υποτροφιών και δανείων», για το οποίο συμπλήρωσε «έχουμε μελετήσει αρκετά μοντέλα και του εξωτερικού, αλλά και σε συζήτηση με το δικό μας τραπεζικό σύστημα»!

Χρηματοδότηση υπό προϋποθέσεις λοιπόν, που σημαίνει ότι αυτή στο μεγαλύτερο μέρος της πια εναπόκειται στους κάθε λογής «χορηγούς» οι οποίοι θα αξιώνουν απόδοση των χρημάτων τους (δίδακτρα, χρηματοδότηση αντικειμένων με εμπορική απήχηση, κ.λπ.).

Όσοι οικογενειακοί προϋπολογισμοί αντέξουν τα βάρη χρηματοδότησης των σπουδών των τέκνων τους έχει καλώς. Για τους υπόλοιπους η σούπερ ευέλικτη αγορά εργασίας είναι εκεί, με την οποία θα συναντηθούν και οι υπόλοιποι ύστερα από έναν κύκλο σπουδών που θα τους αποδόσει ένα ακριβό και μάλλον υποβαθμισμένο πτυχίο (επιστήμες, ποιες επιστήμες, ό,τι θέλει η αγορά).

Το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης, προσαρμόζεται λοιπόν κι αυτό στους όρους της «ανταγωνιστικότητας» οι οποίοι ήδη επέφεραν την πλήρη απορρύθμιση της εργασίας. Αυτού του είδους την ανταγωνιστικότητα, των απαξιωμένων πτυχίων και των αντίστοιχα απαξιωμένων κι ευέλικτων θέσεων εργασίας τι να την κάνουν;

Ο Πρωθυπουργός χτες, αναλύοντας από τους Δελφούς τον Δεκάλογο του αυτονόητου (εφτά για την ακρίβεια ήταν τα σημεία στην ομιλία του), είπε ότι η νέα γενιά έχει μία επιλογή: ή να φύγει ή να αλλάξει τη χώρα. Θα συμφωνήσω παραφράζοντας λιγάκι. Η νέα γενιά έχει μία επιλογή: ή να φύγει ή ν’αλλάξει χώρα…

http://www.topontiki.gr/article/9964

Οι λυχνίες και οι πατάτες του Λοβέρδου

Τελικά εκείνο το ξαφνικό εντερικό πρόβλημα και η ληγμένη λυχνία του αξονικού τομογράφου στο νοσοκομείο της Βέροιας το περασμένο Πάσχα, κάτι σηματοδοτούσαν για τον Ανδρέα Λοβέρδο… Ήταν οι περιπετειώδεις προάγγελοι της επερχόμενης τοποθέτησής του στο πηδάλιο του υπουργείου Υγείας, Διατροφής και Άθλησης…

Ένα εξάμηνο περίπου μετά την ανθρώπινη εκείνη ταλαιπωρία, ο πρώην υπουργός Απασχόλησης, επαναφορτισμένος στο μάξιμουμ λόγω της ανακουφιστικής (σ’ έναν βαθμό) μετακίνησής του στο «πόδι» της Μαριλίζας, καλείται να επιδιορθώσει τις αμέτρητες ληγμένες λυχνίες της δημόσιας Υγείας και να επιδείξει, ταυτόχρονα, αυτό που λέμε «σιδερένια άντερα»… Θα ξαναστεγνώσει το σάλιο του πάνω στην προσπάθεια; Αυτό θα το δούμε. Προς το παρόν είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανής η διάθεσή του να λάμψει διά του κοινωνικού του προσώπου.

Μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο της νέας του θητείας ο Ανδρέας Λοβέρδος προέβη σε – χαμηλού μπάτζετ – ενέργειες φιλολαϊκού χαρακτήρα κι όπως ο ίδιος δηλώνει, τέτοιο… (αλτρουιστικό) θέλει να είναι το δείγμα γραφής του στο νέο υπουργείο, ανεξαρτήτως του πόσο πιεστική μπορεί να είναι η συγκυρία ή τα κελεύσματα της τρόικας (την οποία ωστόσο υπολήπτεται τα μάλα).

Με το «καλημέρα» κατένειμε λοιπόν περί τις 290.000 ευρώ (από το καθαρό προϊόν του Ειδικού Κρατικού Λαχείου) σε συλλόγους ατόμων με ειδικές ανάγκες, μεταξύ των οποίων και η ευλόγως πολυσυζητημένη Σχολή Τυφλών, για την οποία ενέκρινε – λόγω έκτακτης ανάγκης – και επιπλέον επιχορήγηση της τάξης των 45.850 ευρώ. Φρόντισε επίσης για τη χορήγηση ασφαλιστικής και φορολογικής ενημερότητας στη Σχολή καθώς και για την επίσημη αναγνώρισή της (πιστοποίηση)…

Εννοείται ότι οι κινήσεις αυτές δεν επιλύουν οριστικά τα προβλήματα του Ιδρύματος, αποτελούν ωστόσο δείγματα καλής θέλησης…

Η επόμενη απόφαση διά της οποίας ο υπουργός θεώρησε ότι κατέθεσε προσωπικό δείγμα γραφής είναι η(υπο)κοστολόγηση 93 ιατρικών πράξεων. Πρόκειται για εκείνες τις διαγνωστικές εξετάσεις που, για να καλύπτεται η δαπάνη τους από τα Ταμεία, έπρεπε, μετά την ψήφιση του ασφαλιστικού νόμου, να περιβληθούν με τον τύπο Προεδρικού Διατάγματος. Το υπουργείο το δρομολόγησε λοιπόν το θέμα κι όπως καυχιέται η πολιτική του ηγεσία, αξιοποίησε την ευκαιρία προκειμένου να επιφέρει μείωση της σχετικής δαπάνης. Οι νέες τιμές μάλιστα θα ισχύουν για όλους τους ασφαλιστικούς οργανισμούς της χώρας.

Παράλληλα προς τα παραπάνω κι ενώ επωαζόταν η ιδέα της ανάθεσης του νοικοκυρέματος των νοσοκομείων σε ιδιωτικές εταιρείες, ζητήθηκε από τους διοικητές των Υγειονομικών Περιφερειών καθώς και από τους νοσοκομειακούς διοικητές να υποβάλουν άμεσα τα προγράμματα των εφημεριών και τις τριμηνιαίες τους αναφορές δαπανών για την κατανάλωση φαρμάκων ανά τομέα. Δεν είναι τυχαίο. Φαρμακευτική δαπάνη και εφημερίες είναι οι δυο καυτές πατάτες που θα κληθεί άμεσα να ξεφλουδίσει ο Α. Λοβέρδος…

1. Σε ό,τι αφορά τα φάρμακα, επικρατεί σύγχυση. Βάσει του μνημονίου, η δαπάνη πρέπει να έχει, ώς το τέλος του 2010, μειωθεί κατά 1,1 δισ. ευρώ. Ήδη έχουν εξασφαλιστεί, κατά δήλωση του υπουργού, 700.000 ευρώ (από τα ασφαλιστικά ταμεία). Τον μήνα Ιούνιο μόνο η φαρμακευτική δαπάνη του ΙΚΑ μειώθηκε κατά 55 εκατομμύρια.

Στην υποχώρηση υποτίθεται ότι συντέλεσε δραστικά η (κατσελική) μείωση του 20%, περί της οποίας όμως έχει εσχάτως αναπτυχθεί μία – όχι ατεκμηρίωτη – θεωρία αμφισβήτησης (εικονικές μειώσεις σε ανύπαρκτα φάρμακα, αυξήσεις σε φάρμακα ευρείας κατανάλωσης, λάθη και αναντιστοιχίες μεταξύ των κωδικών της νέας λίστας και των τιμών κ.λπ., κ.λπ.).

Οι ευοίωνες διακηρύξεις προσκρούουν επίσης στα νούμερα του περασμένου Γενάρη και Φλεβάρη που έδειχναν αύξηση των δαπανών κατά 12%. Τελικά, πότε πρόλαβε να αντιστραφεί σε τέτοιο βαθμό η κατάσταση; Και τι θα γίνει με τα παρελκόμενα προβλήματα των επιταχυμένων διαδικασιών (ελλείψεις στην αγορά, έλλειψη νοσοκομειακών υλικών, απειλές φαρμακοβιομηχάνων κ.λπ.);

2.. Καυτό είναι επίσης και το πρόβλημα των ελλειμματικών εφημεριώ, ειδικά εν όψει της… μαριλίζειας λειτουργίας των ολοήμερων νοσοκομείων. Έχοντας ήδη εξαγγείλει από τηλεοράσεως την επιτάχυνση της πρόσληψης νοσηλευτών, ο υπουργός εμφανίστηκε διστακτικός στην περαιτέρω ικανοποίηση των αιτημάτων του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού των νοσοκομείων, δηλώνοντας πως «χρειάζεται να κατανοούμε τον χρόνο και τον χώρο που βρισκόμαστε και πως οι α-ιστορικές συνδικαλιστικές αντιλήψεις δεν έχουν νόημα».

Το νέο μότο πάντως του υπουργείου «λιγότερα κέρδη, περισσότερη λογική» μένει να δοκιμαστεί στον χρόνο… Μαζί και οι αντοχές εκείνων που θα αντιμετωπίσουν τόσο απώλειες όσο και επικίνδυνες

http://www.topontiki.gr/article/9936

Η «σεμνή» διακυβέρνηση Ραγκούση άρχισε…

Έντονη προσπάθεια να «μαζευτεί» το… κυβερνητικό μαγαζί και να περάσουν στη λήθη και τη λησμονιά όλα τα θέματα συντονισμού και λειτουργίας της κυβέρνησης που τραυμάτισαν σοβαρά την εικόνα της, καταβάλλεται αυτές τις μέρες.

Ο Γιάννης Ραγκούσης, χωρίς να πρωτοστατεί στη δημοσιότητα, επιχειρεί να ισορροπήσει τη μεγάλη πολιτική ισχύ που του… παρέδωσε ο Γιώργος Παπανδρέου, δίνοντάς του πολιτική ώθηση για υψηλότερους στόχους στην επόμενη μέρα του ΠΑΣΟΚ, με συστηματική δουλειά και εξαιρετικά χαμηλούς τόνους.

Ο υπουργός Εσωτερικών, με τη στάση του, επιχειρεί να «καθησυχάσει» φόβους, να καταστείλει αντιδράσεις και να περιορίσει εντάσεις εντός του Υπουργικού Συμβουλίου για την ισχυροποίηση της θέσης του, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι το πιο αναπτυγμένο σπορ εντός του ΠΑΣΟΚ είναι η συστηματική υπονόμευση των στελεχών που ξεχωρίζουν.

Έχοντας δεδομένο ότι το «πολιτικό ασανσέρ» Παπανδρέου είναι σε πλήρη ισχύ και από το ρετιρέ της εξουσίας μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στο υπόγειο, φροντίζει να επουλώσει τις πληγές που άνοιξε η εκτίναξή του με φίλους και εχθρούς στο έσω κυβερνητικό στρατόπεδο και να διευρύνει την πολιτική του επιρροή χτίζοντας φιλίες χρήσιμες για την επόμενη μέρα, κυρίως εκτός κόμματος.

Πρώτη εντυπωσιακή του κίνηση ήταν να προτείνει στον Θόδωρο Πάγκαλο, που δεν έχει ως αρμοδιότητα τη νομοθετική πρωτοβουλία, να καταθέσουν από κοινού (και να βρεθούν μαζί στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή) το νομοσχέδιο για την περικοπή δημοσίων οργανισμών.

Με την κίνηση αυτήν θέλησε να δείξει δημόσια ότι δεν υπάρχει θέμα, παρά το γεγονός ότι ο αντιπρόεδρος, που είναι βαθιά προβληματισμένος από το νέο κυβερνητικό σύστημα συντονισμού, φρόντισε να βρει δρόμο να βγει στον επικοινωνιακό αφρό: επικαλούμενος, δηλαδή, μια μεγάλη αλήθεια για το πώς πολιτικοί και πολίτες σ’ ένα άθλιο αλισβερίσι διόγκωσαν τα ελλείμματα διά των διορισμών, με τον γνωστό όμως ισοπεδωτικό και απαξιωτικό του τρόπο, όπου τσουβαλιάζει δικαίους και άδικους.

Αριστερόστροφες γέφυρες…

Στο πλαίσιο επούλωσης των πληγών ο Γιώργος Παπανδρέου επιχειρεί διά δύο προσώπων, του Μιχάλη Καρχιμάκη και της Λούκας Κατσέλη, να «μαζέψει» εσωτερικά το κόμμα. Η υπουργός Εργασίας κατέστησε προσφάτως σαφές πως επιχειρεί συστηματικά να πιάσει το νήμα της επαφής με τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους ο Ανδρέας Λοβέρδος είχε συγκρουστεί ανοίγοντας ένα χάσμα που αποτυπώθηκε και από την απουσία των μεγαλοστελεχών από την τελευταία συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου. Ήδη μια πρώτη επαφή της Κατσέλη με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλο έδειξε ότι μπορεί να λιώσουν οι πάγοι, αν και σε πολιτικό επίπεδο δεν αλλάζει τίποτα. Το ζήτημα όμως, επισημαίνουν κυβερνητικά στελέχη, είναι και η προσωπική επαφή.

Ανάλογη πρωτοβουλία αναμένεται να αναλάβει τις επόμενες μέρες, αφού τρέξει κάποια οργανωτικά θέματα των περιφερειακών εκλογών, ο νέος γραμματέας του κόμματος Μιχάλης Καρχιμάκης, που θα επιχειρήσει να… επαναφέρει στους κόλπους του κόμματος τους συνδικαλιστές. Ο στόχος του θα είναι να αντιστραφεί το κλίμα που είχε δημιουργηθεί επί Σωκράτη Ξυνίδη, όπου σε διάφορες συσκέψεις με συνδικαλιστές – εκπροσώπους εργαζομένων από την ΠΑΣΚΕ δεν είχαν διατυπωθεί μόνο «χοντράδες», αλλά είχαν και αναποδογυρίσει και τραπέζια.

Αυτό που επιχειρεί να… «κόψει» Παπανδρέου, είναι το έντονο πολιτικό φλερτ της Αριστεράς με τμήματα του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ που αντιστρατεύονται το μνημόνιο, σε μια προσπάθεια να ρίξει πολιτικές γέφυρες. Το εγχείρημα ωστόσο είναι πολύ ριψοκίνδυνο, αφού το αντιμνημονιακό μπλοκ στην κοινωνία μοιάζει να διαρθρώνεται με πολύ γοργούς ρυθμούς, και τάσεις εντός του ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι έχουν αγνοηθεί πλήρως από την κυβέρνηση.

Αμφίβολο δε είναι αν με πολιτικό μασάζ θα μπορέσει η ηγεσία του κόμματος να «τιθασεύσει» τον αιχμηρό πολιτικό λόγο συνδικαλιστικών ηγετών του ΠΑΣΟΚ, όπως του προέδρου της ΑΔΕΔΥ Σπύρου Παπασπύρου, που σε πολιτική εκδήλωση της Αριστερής Πρωτοβουλίας του Γιώργου Παναγιωτακόπουλου πρόσφατα μπορεί και να ξεπέρασε σε οξύτητα κατά της κυβέρνησης τον Αλέκο Αλαβάνο.

Στην προσπάθεια για πιο φιλολαϊκό προφίλ αναμένεται να συμβάλει και η υπουργοποίηση του Χρήστου Παπουτσή, με την οποία θα επιχειρηθεί μια πιο ομαλή σχέση του ΠΑΣΟΚ με τα σώματα ασφαλείας, που είχαν διαταραχθεί σοβαρά το προηγούμενο διάστημα, κυρίως από μια απαξιωτική στάση της προηγούμενης πολιτικής ηγεσίας. Ο Παπουτσής εισηγείται μια πιο ήπια προσέγγιση των θεμάτων ασφάλειας και αστυνομικής δράσης, πρωτίστως εναντίον διαδηλωτών και διαμαρτυρόμενων, με ένταση στην εσωτερική δουλειά και όχι στο «φαίνεσθαι».

Πολλοί επισημαίνουν ότι η ένταξη στο κυβερνητικό παιχνίδι του Χρήστου Παπουτσή ίσως φέρει πιο κοντά και μια μικρή, αλλά συμπαγή ομάδα εντός του ΠΑΣΟΚ με αριστερά αντανακλαστικά, στις παρυφές της Αριστερής Πρωτοβουλίας, αλλά απωθούνται από τις νεοφιλελεύθερες οπτικές του κυβερνητικού επιτελείου.

Το ερώτημα όμως που παραμένει αναπάντητο είναι αν η έμμεση «ισχυροποίηση» της αριστερόστροφης τάσης του ΠΑΣΟΚ, που την έχει ανάγκη ο Γιώργος Παπανδρέου, σε μια φάση που το κόμμα καταρρέει δημοσκοπικά, πυροδοτήσει νέο κύκλο ενδοκυβερνητικών εντάσεων.

Πολλοί λένε ότι όσο το οικονομικό επιτελείο, και κυρίως ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, συνεχίζει τη νεοφιλελεύθερη ματιά στη διαχείριση της οικονομίας, τόσο λιγότερος χώρος θα μένει για τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, που εκτός από το γεγονός ότι έχουν μείνει ακέφαλοι, δεν φαίνεται να έχουν καμία τύχη στο κυβερνητικό στερέωμα.

Πάντως αυτές τις μέρες η κυβέρνηση μοιάζει να είναι πιο δεμένη, πιο συνεκτική, αφού οι καθημερινές συσκέψεις στο θέμα της αντιμετώπισης των φορτηγών έπιασαν – κατά τους κυβερνητικούς – τόπο, μια και η αγορά παρά την απεργία τροφοδοτείται έστω και οριακά και παρά την ταλαιπωρία στις εθνικές οδούς μέχρι χτες το μεσημέρι δεν είχαν συμβεί σοβαρά περιστατικά.

Το πώς θα εξελιχθεί η ιστορία με τα φορτηγά θα αποτελέσει δείγμα γραφής για το πώς θα περάσει η αλλαγή στα κλειστά επαγγέλματα, γι’ αυτό και, όπως λένε, ετοιμάζεται για την «επόμενη μέρα» ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο – τηλεσίγραφο προκειμένου οι επιταγμένοι φορτηγατζήδες να επιστρέψουν στα καθήκοντά τους.

Δίνοντας στοιχεία…

Στο πλαίσιο αυτής της αλλαγής επιχειρείται πια να δίνεται «περισσότερο ρεπορτάζ» από τις συσκέψεις και συναντήσεις των κυβερνητικών στελεχών.

Με το δεδομένο ότι οι διαρροές και τα αλληλοκαρφώματα είναι το αγαπημένο σπορ των πολιτικών και δη των υπουργών του ΠΑΣΟΚ, η απόφαση να δίνονται κάποια στοιχεία των συνεδριάσεων επιχειρεί να αλλάξει το κλίμα «αντιπαραθέσεων» και συγκρούσεων, που κυκλοφορούσαν μέχρι πρότινος, αν και το επικοινωνιακό «παιχνίδι» που έχει σπουδάσει ο Γιάννης Ραγκούσης δεν θα εξαντληθεί σε συνεχή μαζικά μηνύματα με συνθηματική ενημέρωση, αλλά με την επί της ουσίας δημοσιοποίηση των προθέσεων και των θέσεων των κυβερνητικών στελεχών, γεγονός αδύνατο.

http://www.topontiki.gr/article/9916